فقط یه خورده بیشتر

آآآآی اونایی که جَّم شدین… نقلِ امشبو بشنفییییین…حالا نقّااال می خواااد…اَزَتّون.
نقال کفِ دستهاش رو چند بار محکم به هم کوبید و ادامه داد:
چن تّا سوال بپرسه دو سّه تّا جُوواب گیرش بیاد…ببینه اینجا کی حاضر بوده اینجا کی غایب.
نقال شروع به گشتن دورِ میدونچه که پر از بچه و پیرمرد بود و توشون یه دونه هم آدمِ جوون پیدا نمی شد کرد.آفتابِ گرم ،رنگِ پوستِ قهوه ایِ نقال رو تبدیل کرده بود به قهوه ای-عرقیِ برّاق.از سایشِ کفِ پاهایِ نقال با زمینِ خاکی میدونچه گرد و خاک خیلی نرمی بلند می شد.اوه ببخشید مثل اینکه یادم رفت سلام کنم 🙂 خرمگس سلام می کنه.خوبین دوستایِ گلم؟خیلی ممنون که بازم به من سر زدین.دلم انقدر براتون تنگیده بود که نتونستم زندگی تحتِ فی.لط.ر رو تحمّل کنم بال بال زدم اومدم اینجا تا فقط یه خورده بیشتر بتونم باهاتون حرف بزنم.جانم؟آه ببخشید یادم رفت اصلاً کجایِ خاطره بودیم.آره جونم براتون بگه که:
نقال جلویِ یه پسر کوچولویِ فکر کنم 8 ساله که نشسته بود بین جمعیت وایساد و گرد و خاکِ طلایی رنگ هم خوابید.پسر کوچولو که یه تی شرتِ راه راه با خط هایِ عمودی سفید و سیاه پوشیده بود و یه شرتِ کوچولو هم پاش بود که رنگش سفید بود و فکر کنم شبیهِ لباسِ تیمِ یوونتوسِ ایتالیا بود نگاهش رو از قوزکِ پایِ نقال به سمتِ بالا برد و همونجور بدنِ لُختِ نقال رو نگاه می کرد تا رسید به جایی که آلتِ نقال آویزون بود ،یه کم مکث کرد اما به نظرش این قسمت از بدنِ نقال زیاد جالب نبود و دوباره بالاتر رو نگاه کرد تا رسید به سینه هایِ نقال ،جایی که خیلی دوست داشت.نقال خم شد و به پسر کوچولو چشمکی زد.
پسر کوچولو همیشه این چشمک هایِ باباش رو دوست داشت.نمی دونست چرا…منم نمی دونم …باباش به حرکت ادامه داد و دورِ میدون می چرخید و تویِ یه گیلاسِ خیلی خیلی بزرگ ولی خالی از شراب ،سکّه هایِ طلایی که بچه ها و گاهی هم آدم پیرها می ریختند رو جمع می کرد و بعدش که دورش تموم شد و حسابی عرقش در اومد وایساد وسطِ میدون و گفت:حالا می خوام ازتون سوالارو بپرسم.
بعد دوباره دستش رو محکم به هم کوبید و گفت:اون کی بود که گیتاااااااار می زد؟
بچه ها داد زدن:درویش.
نقال دست کرد تویِ گیلاسِ شرابِ پر از پول و یه مشت سکه طلا برداشت و چرخید و پاشید تویِ جمعیت و چرخشش که تموم شد دوباره دستاشو به هم کوبید و گفت:اسمِ دوست پسرش ؟
پسر کوچولوش که دید کسی یادش نمی آد ،طبقِ قرارش با بابا نقالش داد زد:سروووووش.
نقال خندید و گفت:ایول پسر،تو آبرویِ این جمع حواس پرتو خریدی.
نقال ادامه داد:اونی که سکوت می کرد کی بود؟
یه پیرمردی داد زد:عبدلله.
همه زدن زیرِ خنده و وسطِ خنده ها یه پیرِزنی گفت :نه اون پسرِ پمپِ بنزینی بود.
سکوت حاکم شد ولی یه پیرِ مردِ دیگه گفت:فیرووز؟
نقال نشست کفِ میدونچه و گفت:وا مصیبتا…یَنی یِّکّی پیدا نمی شه… یادش بیاد؟
پسر کوچولوش دوباره نقشش رو بازی کرد و گفت:بی اف.
نقال بلند شد و خندید و پسر کوچولو هم خندید و مردم هم خندیدند و میدونچه و گرد و غبارهاش هم خندیدند و خورشید که اومد بخنده سرفه اش گرفت.